De politieke cultuur is in Nederland in de afgelopen tientallen jaren aan een enorme erosie onderworpen geweest. Allerlei burgerlijke waarden zijn vanaf eind jaren '60 schijnbaar opgeheven of lijken in hun tegendeel veranderd. Dit onder invloed van het 'Alles moet kunnen' van de popcultuur en de verguizing van al het burgerlijke door toenmalige idolen als Koot en de Bie uitmondend in een 'Weg met ons' houding. De huidige politieke cultuur van Multiculturalisme (die zoals nu algemeen erkend mislukt is en daarom herbenoemd wordt) en Cultuurrelativisme ('alle culturen zijn gelijkwaardig', een stelling waar nu ook aan getwijfeld mag worden) leidt onder de terreur van de Politieke Correctheid tot cultuurverwarring, nihilisme en een sterke en toenemende afkeer van de burger van de politiek. Maar zijn culturen wel alleen maar 'een kwestie van smaak'?
Voor de meerderheid van de mensen in Nederland en in het Westen gelukkig niet. Culturele verschillen zijn vaak diepgaand en kunnen sterk conflicteren met elkaar. Bepaalde zaken willen de meeste burgers gewoon niet in Nederland en in het Westen en zijn in strijd met onze Westerse waarden.
Vandaar de volgende opmerkingen en voorstellen:
1. 'Diversiteit' is inmiddels het vervangende woord voor multiculturaliteit geworden.
2. Het vieren van diversiteit/multiculturaliteit moet vervangen worden door het onderhandelen over de grenzen van multiculturaliteit.
3. Het wegkijken van perverse waarden is geen tolerantie maar onverschilligheid.
4. De overheersende cultuur in een gemeenschap hoort grenzen te stellen aan diegenen die anders willen zijn. Zij behoren weerstand te voelen en te begrijpen wat de grenzen zijn. Zij worden dan niet genegeerd en hebben daardoor de mogelijkheid om te integreren.
5. Links is vanouds voor een gulle welvaart/welzijnsstaat die alle burgers onderwijs, gezondheidszorg en sociale zekerheid biedt. En links is voor een ruimhartig immigratiebeleid, deze beide opvattingen botsen.
6. Immigratie ondermijnt de solidariteit, burgers hebben geen zin meer in samen delen met diegenen die hun waarden niet delen, met immigranten die zich opsluiten in eigen gemeenschappen en de indruk wekken vijandig te staan tegenover de rest van de samenleving.
7. Het gebruik van sociale voorzieningen moet strenger en eerlijker worden. Juist de politiek moet hierop toezien en daardoor deze voorzieningen beschermen , anders verdwijnt de solidariteit. We moeten niet het ontoelaatbare toelaten onder het mom van culturele verschillen.
8. Overheidserkenning van de rechten van immigranten in de vorm van subsidieverlening heeft een onbedoeld effect gehad. Etnische groepen meenden zo het recht te hebben om anders te zijn en andere waarden te hanteren.
9. Het begrip gelijkheid veranderde van gelijke rechten als ieder ander, in passende rechten voor verschillende groepen. Zodoende in de-facto rechtsongelijkheid.
10.Vrijheid van godsdienst betekent niet alleen dat je het recht hebt op eigen
geloofsopvattingen maar ook dat je anderen ondersteunt om geloofsopvattingen te hebben of zelfs geen geloofsopvattingen. Dus geen bekeringsactiviteiten/dwang en geen verkettering van mensen die van hun geloof vallen.
11. Vrijblijvende multiculturaliteit heeft alleen de segregatie bevorderd en past in de verzuilingstraditie van Nederland en heeft niets met tolerantie te maken.
12.Je bent een winnaar van een debat als je het standpunt van je tegenstander nog beter kunt formuleren dan dat van jezelf.
13.Kritiek op het multiculturalisme heeft niets met racisme te maken, dat zijn twee verschillende zaken.
14.Waar alles mag, is iedereen vogelvrij (Ramsey Nasr) niet alleen personen maar ook instituties.
15.Juridisering van de maatschappij heeft ertoe geleid dat iedereen op zijn rechten staat en via de rechter zijn rechten afdwingt. Er is weinig souplesse meer om zelf dingen op te lossen. Het lijkt wel of het hele juridische systeem baat heeft bij deze juridificering. Meer werk voor de advocatuur en de rechters worden godenzonen. Zonder hen zou 'niets meer opgelost kunnen worden'.
16.Het verstrekken van valse informatie ten einde aanspraken te laten gelden, het liegen over omstandigheden moet leiden tot het verlies van de rechten waarop aanspraak wordt gemaakt: geen WW, geen bijstand, geen ziektekostenvergoeding. De consequenties van liegen en bedriegen moeten kenbaar en voelbaar gemaakt worden.
Mening van Nico Uppelschoten 24 november 2014